De naakte waarheid gaat over met de billen bloot gaan (letterlijk én figuurlijk) in pure verbinding met mezelf. Tijdens een Inipi (zweethut) Ceremonie heb ik mezelf in alle naaktheid mogen aankijken, mogen voelen en mogen transformeren. Waar ik mijn breekpunt heb bereikt en de fluisteringen van Spirit duidelijk hoorde: 'Je hebt iets te doen, je hebt iets te brengen. En de tijd is NU.'
Inipi
Vóór ik mijn eigen innerlijke reis deel, is het misschien fijn om eerst een beeld te schetsen van 'Inipi' ceremonie (mocht je hiermee niet bekend zijn).
Inipi wordt door Inheemse volkeren gezien als de baarmoeder van Pachamama, waarin rebirthing kan plaatsvinden. Het is een ceremonie waarin je plaatsneemt in een zweethut en een innerlijke reis die je in vier rondes maakt, waarbij iedere ronde voor één van de vier windrichtingen staat. Zoals de naam al doet vermoeden, is de zweethut een op hoge temperatuur gebrachte hut. Dit wordt gedaan met door vuur verwarmde, roodgloeiende stenen - de Ancestors. De hut zelf is gebouwd van wilgentakken waar wollen doeken overheen worden gelegd. In de hut is het donker, net als een baarmoeder en kan er door het aankijken van verschillende (persoonlijke) processen wedergeboorte worden ervaren.
De ceremonie
Een reis in de baarmoeder van Pachamama, hoe gaat dat dan? Een Inipi bestaat niet puur en alleen maar het maken van de reis door de vierwindrichtingen, waarbij je in de zweethut zit. Eromheen bestaan intentionele rituelen om kracht te zetten bij het aangaan van de verbinding met de Inipi, maar zeer zeker ook de verbinding met jezelf. Samen met je medereizigers (ceremoniedeelnemers) bouw je de Inipi op en verricht je een Stenenritueel waarbij je de stenen inzegent vóór ze in het vuur worden verwarmd. Oók is er ruimte om, bijvoorbeeld via meditatie of klankheling, wat dieper in jezelf te kunnen zakken voordat je de innerlijke reis in de Inipi aangaat.
Mijn innerlijke reis
Voor mij bestond het maken van de Inipi reis uit de verbinding met de naakte waarheid. Een rebirthing waarin zich steeds nieuwe, diepere lagen aandienden en aangekeken mochten worden. Met de uitnodiging om diep te zakken in mijzelf, diep te voelen in de verfijning en mezelf écht te gaan zien. Om vanuit de verbinding met mijn naakte waarheid mijzelf te kunnen spaceholden, mijn ruimte in te nemen en mezelf voorzien van liefde.
Klinkt mooi, toch? Dat is het ook: uiteindelijk, want tijdens de ceremonie heb ik voor mezelf een breekpunt bereikt en heb ik mijn meeste inzichten pas écht kunnen voelen in mijn integratietijd. Waar ik dacht dat ik de nodige ceremoniële uitdagingen al wel heb gehad tijdens bijvoorbeeld mijn plantmedicijn reizen, kwam het effect van Inipi als een harde klap in mijn gezicht aan.
Vrijzetting
Tijdens de eerste Inipi ronde, de reis door de windrichting van het Oosten, ben ik mijzelf vrijwel direct tegengekomen in diepliggende angsten. Het zweet brak mij werkelijk uit - wat misschien ook niet gek is in een 'zweethut' -, met puur angstzweet. Echter na het delen van mijn intentie en het aanhoren van de intenties van mijn medereizigers, zakte ik meer en meer in mijn lichaam en kon ik door de angst heen ademen. Tijdens de Inipi is het gebruikelijk om muziek en zang in te brengen als energetische helingswijze. Dit wordt ingezet door de ceremonieleider(s), met de uitnodiging aan eenieder om iets in te brengen. En daar kwam het voor mij: de opening. Vanuit mijn tenen heb ik mijzelf gegeven, heb ik voor een moment de energie mogen dragen met mijn stem en heb ik pure eenheid mogen ervaren met Pachamama én mijn medereizigers. Dat ik mezelf bevrijd voelde is een understatement.
Ruimte innemen
De tweede ronde was een reis door het Zuiden, daar waar leven wordt gevierd en geëerd. De ronde waar ik mezelf écht begon tegenkomen, waar de paniek nu écht begon toe te slaan en ik het liefste de hut wilde ontvluchten. 'Blijven ademen', praatte ik mezelf aan. Tot ik op het punt kwam dat mijn lichaam begon te protesteren en ik uitreikte naar de ceremonieleiders. Op rustige en liefdevolle wijze nodigden zij mij uit om op mijn buik te gaan liggen, dicht tegen Pachamama aan zodat ik mijzelf kon laten dragen door haar. Ook is het zo dat hoe lager je je bevindt, hoe minder de hitte gevoeld wordt. Hier kwam ik mijzelf tegen in een zeer groot pijnstuk: het innemen van mijn ruimte. In een zweethut zit je zeer dicht op je medereizigers en maak je de reis zittend. In het innemen van mijn ruimte heeft er in mijn leven altijd een grote uitdaging gelegen. Dit voelde ik diep en ik brak in huilen uit, op mijn buik liggend op Pachamama.
Breekpunt
Kort na het doorvoelen van mijn 'ruimte nemen' proces liep de ronde door het Zuiden af en werd de ingang van de Inipi geopend voor het verwelkomen van een nieuwe lading stenen. Bij het invallen van het licht door de opening van de Inipi, realiseerde ik mij dat ik zwarte vlekken voor mijn ogen zag en alles als een waas aan mij voorbij ging. Mijn hoofd begon te draaien en de misselijkheid die ik eerder al even voelde, werd steeds heviger. Op dit moment voelde ik: ik moet aan de bel trekken, ik ga OUT! In overleg met de ceremonieleider ben ik op dat moment de hut uitgegaan, met eerst de intentie om even goed te kunnen luchten maar uiteindelijk voelend dat mijn lichaam een grens had
bereikt. Trillend en huilend zat ik met mijn hoofd tussen mijn benen op het gras buiten de zweethut. Nauwelijks in staat om vragen van de ceremonieleiders te beantwoorden, met wat ik nodig had en wat ze voor mij konden doen. Het was in ieder geval overduidelijk dat het deelnemen aan de overige twee Inipi rondes voor mij niet haalbaar waren. Dit accepteren voor mezelf, was een zeer bittere pil.
Mijn breekpunt, het punt waarop ik mezelf in liefde mocht omarmen en voelen dat juist dít breekpunt is wat ik op dat moment nodig had. Eén van de ceremonieleiders kwam bij mij zitten, herinnerde mij aan mijn strengheid voor mijzelf en dat de les júíst ligt in het voelen van mijn grenzen in de diepste kwetsbaarheid.
Mijn belangrijkste inzichten
Er zijn nog zoveel details die ik zou kunnen beschrijven over wat zich heeft aangediend tijdens de ceremonie, maar ik denk dat ik nu een redelijk beeld heb geschetst. De ceremonie heeft mij diep geraakt en zoals ik eerder al beschreef, heb ik de kracht en schoonheid van de Inipi vooral ervaren in verstilling tijdens mijn integratietijd. Een 'ceremonie' is dan ook niet slechts een moment waarop je er aan één deelneemt: het leven is een ceremonie en in de kleinste verfijningen liggen verborgen schatten op ons te wachten waar we van kunnen leren, die ons helpen te transformeren.
De belangrijkste inzichten die ik rondom Inipi heb verworven, zijn:
- Blijf je herinneren aan jouw Centrum, de plek waar jij 'weet' en waar jij kunt begrenzen
- Als we 'weten', mogen we dit helemaal belichamen en in vertrouwen zakken zonder dit 'weten' alsmaar te blijven testen
- Individuele heling staat gelijk aan collectieve heling
- Je kunt alleen manifesteren waar je voor werkt
- Het bereiken van een breekpunt is soms nodig, zodat je via die 'breuken' weer licht kunt toelaten
- Je hoeft alleen je licht te schijnen om daarmee je liefde en unieke medicijn te kunnen delen, dat waar je helemaal voor mag gaan staan
Aho, Mitakuye Oyasin
Reactie plaatsen
Reacties
Mijn inzicht uit de Inipi ervaring is het loslaten van de controle maar tegelijkertijd ook daarin de grens niet verleggen. Het is een helende ervaring die ik niet heb willen missen.
Aho