Waarschijnlijk zijn er velen met mij die de volgende overtuiging met zich meedragen: ‘ik moet bezig zijn om nuttig te zijn.’ Zowel door interne als externe factoren is er een bepaalde druk die ertoe leidt dat we onvervuld lijken te raken zodra we voelen dat we stilstaan. Terwijl juist die stilstand, de verstilling, een nodige en belangrijke staat van Zijn is zodat we kunnen rusten, reflecteren leren en groeien.
Onze maatschappij vraagt van ons om continu ‘aan’ te staan. De drukte om ons heen kunnen we bijna niet negeren en voor we het weten bevinden wij ons middenin een zekere chaos. Ik merk dat zowel ikzelf als mensen om mij heen steeds meer weerstand voelen tegen de druk die op onze schouders rust. Dat er meer behoefte is om uit de chaos te stappen en rust te creëren, zodat we tot onszelf kunnen komen.
Een aantal weken terug heb ik, als Masterplant Student, weer gestudeerd met Plantmedicijnen. Tijdens en na de ceremonie waar ik hiervoor aan deelnam, zijn er belangrijke en vernieuwende inzichten verhelderd. Waaronder de wijsheid over chaos.
We hebben chaos nodig om onze lessen te leren. Chaos is nodig om onszelf weer naar ons centrum te brengen. Om de chaos vanuit ons centrum te observeren, te aanschouwen en te luisteren naar de boodschappen.
Er ligt een grote uitnodiging in de hedendaagse chaos om vooral te aanschouwen wat zich aandient. Om je niet te identificeren met interne of externe chaos, zoals emoties en gebeurtenissen. Dat je vooral mag ervaren en vertrouwen dat het pad zich vanzelf ontvouwt.
Zelf merk ik dat als ik enige onrust (chaos) ervaar, ik bijna automatisch naar een quick escape zoek. Daarin houd ik mij vooral bezig met dingen die buiten mij liggen. Sinds ik hier bewust van ben, kan ik meer en meer naar de onrust kijken. Het aanschouwen vanuit stilstand. Met het gevoel Zijn. Waarbij ik diep blijf ademhalen en mij verbind met mijn centrum, mijn hart. Daar waar altijd rust is. De plek waarvandaan ik altijd vanuit neutraliteit kan kijken naar wat zich aandient. Het kost uiteraard enige oefening om dit onder de knie te krijgen. Er zullen zich ook altijd uitdagingen blijven aandienen waarbij je voelt dat het weer even lastig is om terug te keren naar je centrum en te observeren, vanuit stilstand te aanschouwen wat zich aandient vanuit neutraliteit.
Stilstand kan wat onwennig voelen. Het heeft voor mij heel lang gevoeld als een onprettige soort stilstand, waarin ik mij gevangen voelde. Maar nu besef ik mij dat het juist de stilstand is die mogelijkheden biedt. Waarbij ik diep mag vertrouwen dat ik alleen maar hoef te Zijn.
Het is juist stilstand en (interne of externe) chaos die vooruitgang bieden. Het vraagt om te leren Zijn met wat is en wat zich aandient. Om zonder oordeel, machteloosheid en roekeloosheid te aanschouwen en geen quick escape te zoeken. Voelend dat er altijd een centrum is waarnaar je kunt terugkeren. De plek waar je de rust te midden van chaos kunt zijn, zodat de chaos kan worden beschouwd als belangrijke leermeester.
Reactie plaatsen
Reacties